به گزارش خبرگزاری مهر، واژه "آمیلوئید" اغلب یادآور پلاکهایی است که موجب تخریب نورونها و بروز بیماری آلزایمر می شود.
اکنون پژوهشگران دانشگاه کمبریج که نتایج یافته های خود را در نیچر نانوتکنولوژی منتشر کرده اند با تجزیه فرایندهای تشکیل این پروتئینها امکان بکارگیری از آنها برای تولید پلیمرهای جدید با خواص غیرمعمول را نشان دادند.
درحقیقت علاوه بر نقش تخریبی، پروتئینهای آمیلوئیدی نقش مهمی در عملکرد خوب بسیاری از ساختارهای بیولوژیکی دارند و شاید در آینده بتوانند کاربردهایی در علوم مواد نیز داشته باشند.
به طور طبیعی یک پروتئین به دفعات پیچ می خورد تا شکل خاص خود را برای تعامل با سایر مواد و عملکردهای خود در ارگانیسم به دست آورد.
تقریباً تمام پروتئینها و چربی ها می توانند یک شکل آمیلوئیدی نیز داشته باشند. این شکل آمیلوئیدی با فروپاشی پروتئین یا چربی و تشکیل یک حالت متراکم و متمرکز با هسته ای که از ساختارهای مولکولی تشکیل شده ایجاد می شود.
اغلب، یک ساختار منفرد آمیلوئیدی می تواند در اثر تماس، بسیاری از پروتئینهای نزدیک به خود را به ساختارهای آمیلوئیدی مشابه تبدیل کند.
این محققان در این خصوص توضیح دادند: "به محض اینکه یک ساختار آمیلوئیدی شکل بگیرد هیچ روشی برای بازگردندان آن به شکل نرمال یک پروتئین وجود ندارد. به علاوه، پروتئینهای نرمال با گذر زمان به طور طبیعی تجزیه می شوند و بخشهای سازنده آنها در داخل سلول بازیافت می شود درحالی که پروتئینهای آمیلوئیدی از این فرایند نافرمانی می کنند. این ویژگی به آنها یک مقاومت غیرمعمول می دهد."
این دانشمندان کشف کردند که سختی پروتئینها با موقعیت آنها در داخل بدن ارتباط دارد. برای مثال، پروتئینهای نرمتری چون "اکتین" در داخل سلولها قرار دارند درحالی که سلولهای سخت تری چون کلاژنها تنها در خارج سلولهایی که ساختارهای اسکلتی را می سازند وجود دارند.
اولین گام به سوی بکارگیری از ساختارهای آمیلوئیدی در مهندسی است که می تواند منجر به تولید موادی با پروتئینهای مجهز به خواص ویژه شود.
سپس این پروتئینها می توانند آمیلوئیدهایی را تشکیل دهند که این خواص ویژه را حفظ کرده اند. از جمله کاربردهای این فرایند، تولید نانو سیمهای هم محور، کنترل جهت پلیمرها در پیلهای خورشیدی ارگانیکی و ایجاد چسبهای بسیار مقاوم است.
نظر شما